De Bilt

Op zondag 8 januari organiseerde de SP weer de traditionele Nieuwjaarsborrel. Het is een gelegenheid om elkaar eens informeel te ontmoeten, en te praten over lokale en landelijke politiek, en alles wat ons verder nog bindt. Bij deze gelegenheid hield voorzitter Anne-Marie Mineur de volgende nieuwjaarstoespraak.

Goedemiddag allemaal,

Wat fijn dat jullie er allemaal zijn. Het is onderhand een stevige traditie om elkaar in het begin van het nieuwe jaar te spreken, en ik ben blij om zowel oude bekenden als nieuwe gezichten te zien. Hartelijk welkom allemaal. Wat ik erg leuk vind om te melden, dat is dat we op dit moment op 29 zetels staan in de peilingen. Dat is bijna een verdubbeling ten opzichte van wat we nu hebben in de Tweede Kamer, en nog maar twee zetels minder dan de VVD.

Ik wil het met jullie even hebben over de schoonmaakstaking die nu plaatsvindt. Ik maak even een omweggetje om daar te komen.

Vanochtend was Henk Kamp te gast in Buitenhof, en Henk Kamp hield een vurig pleidooi om zoveel mogelijk Nederlanders aan het werk te zetten op plekken waar nu Oost-Europeanen op af komen. In de tuinbouw, in de bollen, op dat soort plekken kunnen ook best mensen werken die nu met een uitkering thuis zitten. Dat klinkt op zichzelf niet als een gek idee. Het is een beetje raar om mensen werkeloos thuis te laten zitten terwijl er wel werk is. Dan moet je ze een uitkering geven, terwijl er mensen uit het buitenland komen om het werk te doen. Kamp noemde zelfs het plan van de SP voor de tuinbouwvakker. Is Kamp dus een verstandige en een sociale minister? Ik denk het niet.

Want ondertussen is deze regering ook met een aantal andere ingrepen bezig. De uitkeringen worden gekort. Kinderen moeten voor hun ouders gaan zorgen als die een uitkering hebben. Er komt een verhuisplicht voor mensen met een uitkering als ze daarmee een baan kunnen krijgen. De sociale werkplaatsen worden ingekrompen. We voeren het stuksloon weer in, zodat mensen onder het minimumloon uitkomen. We maken studeren duurder. Het economische beleid van Jan Kees de Jager is er niet op gericht om zoveel mogelijk mensen aan het werk te krijgen, maar om zo weinig mogelijk geld uit te geven. Het gaat er dus niet om om mensen zo veel mogelijk welvaart te geven, maar om mensen zo weinig mogelijk belasting te laten betalen. En dat is natuurlijk vooral interessant voor de mensen die toch al in de hogere belastingcategorie vallen.

Het gevolg is, dat er steeds meer mensen werkloos worden, en dat er ook steeds meer mensen in de armoede terecht komen. De VVD vindt dat goed. Je moet de mensen prikkelen om te gaan werken, zeggen ze dan. Ik geloof best dat dat waar is. Als je van de honger dreigt om te komen, dan pak je alles aan. Maar dat zet de werknemer in een heel machteloze positie. Hoe meer concurrentie er is, hoe minder je in te brengen hebt. En hoe korter je ergens werkt, hoe minder sterk de band is, die je hebt met je collega’s. Het is niet zo waarschijnlijk dat het personeel gezamelijk in opstand komt als ze elkaar eigenlijk helemaal niet kennen. Als je teveel onrust stookt, dan sta je zo op straat. Voor jou tien anderen. Terug naar de negentiende eeuw. Het is te merken dat de werkgeversorganisatie VNO/NCW de grootste lobbyclub is in Nederland. Ze hebben veel succes.

Tegenover deze beweging, die de VVD met verve heeft ingezet, en waar CDA en PVV braaf achteraan hobbelen, staat gelukkig ook een andere beweging. Dat is de beweging van de organizers. Eén van de gezichten van die beweging, is Ron Meijer. Ron Meijer is fractievoorzitter voor de SP in Heerlen, waar Riet de Wit al een hele poos wethouder is. Maar Ron werkt daarnaast ook voor de vakbond, voor FNV Bondgenoten. En Ron is er, samen met een aantal andere mensen, ook in geslaagd om de schoonmakers van Nederland bij elkaar te brengen.

De schoonmakers zitten een beetje in de omstandigheden die ik daarnet schetste. Slechte arbeidsvoorwaarden, maar ja, voor jou tien anderen, dus je hebt het maar te slikken. Daarbij komen schoonmakers elkaar zelden tegen. De een maakt om zeven uur ‘s avonds het ene kantoor schoon, de ander om zes uur ‘s ochtends het andere. En op de fiets of in de tram naar je werk, zie je niet dat iemand een collega is. Zo werkt verdeel en heers. Vele kleintjes kun je gemakkelijk klein houden als je ze maar niet te veel laat verbroederen.
Pas als die vele kleintjes één grote maken, dan wordt het lastiger. En dat is wat Ron Meijer en zijn collega’s met succes aan het doen zijn. Ik ben daar hartstikke trots op. Ze hebben vorig jaar de langste staking in de Nederlandse geschiedenis gehouden, nu zijn ze van plan om de grootste staking te gaan organiseren. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat gaat lukken. Als je ooit in de buurt bent van de actievoerders, ga er dan even naartoe om ze een hart onder de riem te steken. Ze verdienen het!

Maar het gaat natuurlijk niet alleen om de schoonmakers. Er zijn ook de mensen in de post, en de mensen in de thuiszorg. Onze gemeente heeft de thuiszorg op papier allemaal best goed geregeld, maar in de praktijk laten ze nog wel eens een steekje vallen. Wij zijn daar afgelopen herfst mee bezig geweest, om uit te zoeken hoe de mensen in de thuiszorg precies behandeld worden. Toen bleek dat sommige thuiszorgaanbieders vragen of de partner werkt. Als dat zo is, dan vinden ze dat je ook wel voor minder geld kunt gaan werken. Helaas hadden we toen niet genoeg menskracht om daar mee door te gaan, maar ik hoop echt dat we dat dit jaar wel voor elkaar krijgen.

Wat ik wil zeggen: de tegenbeweging de andere kant op, die bestaat óók. En die bestaat niet alleen uit staken en actievoeren, maar hij bestaat er vooral uit dat mensen elkaar steunen, dat ze zich weer solidair gaan voelen, dat ze gaan beseffen dat ze het niet hoeven te accepteren als anderen over hen heen lopen.

En daarom wil ik graag afsluiten met een tekst die sommigen van jullie misschien kennen. Het is een tekst van Marianne Williamson, over dat we niet bang moeten zijn om sterk te zijn. En nu ben ik persoonlijk niet zo religieus aangelegd, maar in het goddelijke in de mens geloof ik wel. Zo lees ik het dan ook maar. Het heet: Onze diepste angst.

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zouden zijn. Onze diepste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Niet de duisternis, maar het licht in ons is wat we het meeste vrezen.

We vragen ons af “wie ben ik dat ik slim, briljant, begaafd of geweldig zou zijn?” Maar – waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!

Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden. Er is niets verheffends aan om weg te kruipen, zodat de mensen om je heen zich niet onzeker hoeven te voelen

Het is de bedoeling dat we stralen, zoals kinderen dat doen. We zijn geboren om de glorie van God die in ons is te openbaren. Die glorie is er niet slechts in enkelen, hij is ieder mens aanwezig.

En als wij ons licht laten schijnen, dan geven we daarmee anderen toestemming om hetzelfde te doen. Als wij van onze angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.

Marianne Williamson

Straal! En ga op zoek naar die kracht in anderen. Maak er een mooi jaar van!
 

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us.

We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God.

Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people won't feel insecure around you.

We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It's not just in some of us; it's in everyone.

And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same. As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.